Sa Nanatili*

Buwan lamang

ang hindi nang-iiwan.

Iyan ang palagian mong sinasabi

sa akin, sa mga pagkakataong

nag-uusap tayo tungkol

sa pag-ibig,

sa relasyon --

sa mga nakaraang

kasawian at kabiguan.

Doon ko natuklasan

kung gaano kahalaga sa iyo

ang mga bagay na lumalagi

at hindi agarang lumilisan.

Tulad sa marikit na waring

bilog na biskwit sa langit

kapag gabi --

kung minsan, buong-buo

na tinatanglawan

ang sanlibutan. Ngunit mayroong

pagkakataon din naman

na malamlam at mistula

itong kinagatan.

Sabi mo pa, lumilisan man,

panandalian lamang,

at agad na bumabalik, kinabukasan.

Isang kahibangan,

marahil, para sa karamihan,

ang malaman na may mga gabi

na tumitingala ka lang sa kalangitan

at ibinubuhos ang lahat

ng iyong nararamdaman.

Lalo pa kung galit,

sambit mo.

Lalo pa kung poot,

mas lalo kung masamang karanasan.

Gusto kong sabihin sa iyo,

na kasing bagal ng iyong paglimot

sa mga lipas na pag-ibig

ang pagdaan ng maninipis na ulap,

silang marahang tumatakip at bumabalot

sa paborito mong kumpisalan.

Pero hindi ko iyon binanggit,

at sa halip,

nagwika na lang ako

na ang mga problema mo

ang siyang nagpaparami

sa mga butas ng buwan,

na ang litanya ng kasawian mo

ay sampal sa kaniyang kariktan.

Napangiti ka lang at napatawa

nang kaunti. At sa sandaling iyon,

ang iyong mukha ang buwan

na nagbibigay ng liwanag.

Sa di kalayuan,

may makata na natanglawan.

*kay K, kaibigan kong inaangkin ang buwan.