Opel*

Ang paggunita sa iyo,

ay pagtingin

sa kalangitan kapag gabi.

Kahilera ng nangingibabaw

na buwan, isa kang bituwin –

minsa'y kumukurap,

kalimita'y nilalamon ng dilim.

Labing pitong taon na

buhat nang tinawag ka ng lupa.

Ang nakatukod na larawan na lang

ng pag-ihip ko sa kandila ng keyk

ng aking ikalawa at huling kaarawan

na kasama ka;

iyong nasa ibabaw

ng telebisyon ko sa kuwarto,

ang iilang iniwan mo sa akin.

Hindi ko alam kung mahihiya sa iyo

sapagkat hindi naman tayo nagkasama,

hindi tayo lubos na nagkakilala.

Ngunit hindi sumusuot

sa isip ko ang salitang

limot.

Sapagkat sa mga ganitong

panahon, sa mga araw

na kuba ako sa bagabag,

ng pag-aaral, sa bigat at taas

ng ekspektasyon nila sa akin;

kinaiinggitan ko ang mga kaibigang

may katulad mo na nahihingan

ng pang-unawa at payo.

Sa panahong kailangan ko

ng iyong kalinga,

hiling ko'y nandito ka,

upang madama ko sana

ang mga nakaligtaang haplos at yakap.

Nais ko malamang nandiyan ka;

hinahanap-hanap kita,

kailangan ko ng Ina.

*Ofelia